Alles ligt klaar. Zelfs overnachtingspullen. Ik hoop dat ik alles heb. Ik bestijg als een koning elegant mijn troon op wielen als ik de schutting zachtjes achter me dicht heb gedaan. Echter kom ik bij het centraal station van Daarlerveen er achter dat deze koning zijn kroon is vergeten. Kon hij met troon en al terug naar huis om alsnog de petspiegel op te halen. Gelukkig is het allemaal aan dezelfde straat. Het is half 5. Het is nog donker en stil. Het vriest licht. Rijp ligt op de velden. De lucht is vol sterren. Het gaat naar het westen dit keer. Geen Duitsland. Geen bratwurst, slechte fietspaden of hobbelen over de stoep dit keer. Wie weet een volgende keer.

Ik ben onderweg naar Gert. Zijn ouders gaan bij mij in het dorp naar de kerk. Hij was onlangs een keer mee en we troffen elkaar na veel jaren. In de middelbare school was hij een van de havoheren die hard kon fietsen. En ik maar proberen hen bij te houden.

De troon neemt een nieuwe route nog in het donker. Dat is vragen om moeilijkheden. Maar ja, eigenwijs. Ik wilde niet door Hellendoorn. Blijkt even verder namelijk Teasyone op beginpunt van de route afgesteld te staan in plaats van eindpunt. Sta ik in plaats van bij Luttenberg weer bij Schuilenburg. Rustig blijven Gerwin. De juiste koers weer opzoeken en verder.

Het pontje bij Wijhe hoef ik niet lang op te wachten. Ik mag mee van de pontbediende, hij lacht als ik hem daar overdreven om complimenteer en beloof hem 5 sterren google recensie te geven. De toon is weer gezet. Eenmaal aan wal, zonnebril op, provincie nummer 2.

Ik mag mee van de pontbediende :-D

Ik mag een stuk van mezelf langs de IJssel fietsen. Ik ben mezelf enorm goed gezind vandaag. Ik zie de toren van de oude steenfabriek van Fortmond tussen flarden mist. Bij Heerde zoek ik een beschut plekje om een vorstelijke maaltijd van 2 boterhammen en koffie te nuttigen. Ook het stukje langs Apeldoorns kanaal is mooi. In Epe zie ik scholieren fietsen of wachten op de bus. Ik duik daar de Veluwe in. Ik kan mijn verhaal kwijt bij een mobiel toilet bij een huis waar ze aan het schilderen zijn. Dan zoveel mogelijk smalle fietspaden door het bos, precies waar ik van hou. Wolven noch dinosauriërs zie ik lopen. Ik geniet van de glooiingen die je hier vindt. Bij Gortel doe ik mijn vest er tussen uit. Het is heerlijk fietsen in het zonnetje.

Staverden

Op mijn lijstje vink ik Staverden af. Het moet de kleinste stad van Nederland zijn, net als Bronkhorst. Het kasteel staat in de steigers, dus zet ik het bijgebouw maar op de foto, die is net zo mooi. Ik kom legervoertuigen tegen. Zullen ze hier aan het oefenen zijn? Het centrum van Putten is een bouwput geworden. Ik doe de vest weer aan. Het weer is omgeslagen naar bewolkt. Voorbij de A28 zoek ik het fietspad op langs het water wat om Flevoland heen ligt. Het wemelt van de ganzen en weidevogels. Ik kan ver kijken. En luister naar het gegak, de typische geluiden van grutto's en kieviten. Ik meen de kerktoren van Amersfoort te zien verderop. Ik val ten prooi aan een zuidwestelijke tegenwind op de dijk. Vogelfanaten bekijken de boel met verrekijkers, ik met een ligfiets. 

Bootjes kijken bij de visafslag.

Geruisloos trap ik de volgende provincie nummer 3, Utrecht, binnen. Ik voel me nog steeds de koning te rijk. Ik vink het volgende van mijn wensenlijstje af. Spakenburg. Bootjes kijken bij de visafslag. En een visje halen. Dat doe ik anders nooit met de fiets, maar hier maak ik graag een uitzondering. Ik heb nog nooit zulke lekkere kibbeling gegeten.

Ik had de kortste weg kunnen naar mijn einddoel, maar mijn wensenlijstje was nog niet klaar. Ik ging verder tegen de wind in. Via Eembrugge naar Baarn. Daar vielen me sommige optrekken van huizen op. Wat laten sommigen het hier breed hangen. Ik verkies het kasteel Hoog Vuurse. En deze koning laat paleis Soestdijk schieten. Wellicht een volgende keer. Glooiingen van de Utrechtse Heuvelrug pak ik hier ook nog even mee. 

Ik fiets de vierde provincie in, Noord Holland. Ik omzeil Hilversum door er onder langs te fietsen. Geweldig om door de Hoorneboegse heide te gaan. Ik loods de troon tussen de wisenten door. Op naar Loosdrecht. Ik heb daar een fietspad op de kaart gezien met aan beide kanten water. Dat pad is mooi maar je kunt er slecht een foto van maken.

tussen de wisenten

Bij Vreeland is het druk langs de N201. De stoplichten liggen eruit. Verkeersregelaars doen hun werk. Ruim baan wordt er gemaakt door wegwerkers als ik langs kom rijden, ze strooien nog net niet met rozenblaadjes. Voorbij de brug een steile trap af. Al eerder heb ik stukken langs de Vecht gefietst, ik ga nu een stukje langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Waar een paar mooie boten passeren.

De stilte wordt rumoerig. Ik fiets langs het spoor. Treinen razen in allerlei kleuren voorbij. Wie bedenkt het om met 160 kilometer in de benen nog de drukste stad van het land in te duiken rond spitstijd?

Ik fiets Amsterdam binnen. Een land op zich. 

Zeker bij het AMC ziekenhuis is het druk. Ik verwissel de pedalen en schoenen. Hier helpen klikpedalen niet, dus heb ik de gewone meegenomen. En schoenen was ik toch nodig voor de avondwandeling. Ik heb zorgvuldig een route door de stad gepland over zoveel mogelijk fietspaden en zo weinig mogelijk kruisingen. Dan schiet het tenminste op. Even verderop kan ik het niet laten om over het parkeerterrein van de Arenastadion te fietsen. Kan ik tenminste trots zeggen dat ik in de buurt van middenstip ben geweest, en klagen dat ik aan voetbal onderdoor ben gegaan.

Koers op het centrum. Het is leuk fietsen hier, maar ik ben blij dat het niet dagelijks hoef. Het is lichtelijk aan het sputteren. Ach toe maar. Ik ben hier nu. Je moet goed opletten, het is egoïstisch maar ieder voor zich. De laatste wens van het lijstje is het Rijksmuseum, daar kun je ook onder door fietsen. Na even kijken naar de wereld om me heen, dat ik een van de bruggetjes over de grachten wil, die hier soms best steil zijn, knapt de ketting. Potdulle, toch iets teveel kracht op de zwakste schakel. Zit de koning van de dag op Prinsengracht een ketting te fixen in de regen, terwijl de halve wereldbevolking achter me langs loopt. Niemand die aandacht schenkt aan een Twentse ligfietser. En het begint ook nog licht te regenen.

het Rijksmuseum

Dus hup naar mijn logeeradres Gert. Via, uiteraard, de magere Brug, langs de Amstel naar Zuidoost, 10 kilometer verderop, ook over zoveel mogelijk fietspaden. Dwars door de Bijlmer om wat cultuur op te snuiven. En na onze levens naast elkaar te hebben gelegd lag deze jongen prinsheerlijk te slapen in het appartement van Gert.

En terug? Heel saai met de trein van Duivendrecht naar Mariënberg, want ik wilde nog met mijn zoon oefenen voor het verkeersexamen. Kan ik nu mooi de regels van de tram uitleggen...