Een kraai krast een paar maal in de rode lucht. De schemering vreet de sterren van de hemel. Het laatste geraas van Duits verkeer sterft weg achter mijn rug. Het maakt plaats voor gegak van overvliegende ganzen en andere vogels. Voor zachte ruis van de banden, en de ketting door de buizen. Ik ben inmiddels twee keer dezelfde landgrens gepasseerd. Ik heb zo’n 25 kilometer langs de karakteristieke zwart witte paaltjes mogen fietsen van mezelf. Het voelt goed en vertrouwd. Er ontstaat een innige rust van ontspanning als ik weer op gang ben gekomen. Na een paar maanden bijna niet fietsen en druk klussen thuis vond ik het weer heerlijk om weer buiten te zijn.

Zolder oude situatie van Funda

Nieuwe situatie, 2 slaapkamers voor nrs 2 en 3. Isolatie, wisselschakelaars, knieschotten, bergruimte, tuimelramen alles erop en eraan.

Gelijk Duitsland in, al is het maar een stukkie. Gewoon om mezelf onder te dompelen in de vrijheid van het fietsen. Ik fiets Nederland weer in op de meest zuidoostelijke hoek van Drenthe. De zon komt als rode bal boven de horizon piepen als op het fietspad het Bargerveen over tuf. Een betere timing had ik me niet kunnen wensen. Ik drink koffie op een bankje, terwijl de zon verder klimt. Er sloft een nogal grote man op crocks voorbij. Ieder zo zijn vervoermiddel.

In de buurt van Emmen strijk ik neer op een stoel achter het huis van mijn koffieadres. Ik ken de aardige mevrouw van het forum en de vorige keer dat ik in deze contreien rondreed. De koffie smaakt goed, mijn fietstas wordt rijk gevuld en we hebben gezellig bij gekletst. Een uur is zo verdwenen. 

Daarna weer verder, Klijndijk, ‘t Haantje, Noord-Sleen. In Drenthe kun je mooi fietsen. Vaak hebben de dorpen een brink in het centrum, en staan er ook grote boerderijen binnen in de dorpskern. Sleen heeft de hoogste kerktoren van de provincie die je niet kunt missen. Echter waren er daar werkzaamheden. Altijd weer een gok of ik er toch niet stiekem langs kan. Dit keer werd het terug en omfietsen. Ik heb geen zin om tot aan mijn oorlellen door het mulle zand te gaan. Ook dat hoort bij het fietsen.

In Drenthe kun je mooi fietsen...

De provinciegrens glipte deze keer ongemerkt onder me door. 

Ik was na bijna 3 uur fietsen wel weer toe aan een stop. Deze vond ik uiteindelijk bij een rustpunt in Anevelde. Dat zijn mensen die nog een beetje vertrouwen hebben in de mensheid en daar voorzieningen voor beschikbaar stellen.. Zonder toezicht kon je tegen betaling warm of koud drinken pakken. Ook lag er verse koeken en een diepvries met bakjes vers boerderij-ijs in allerlei smaken. Ik heb mezelf daar getrakteerd en genoten van het moment op een mooi plekje aan een picknicktafel. 

Dan laatste stukje naar huis. Het automatische pontje zonder koorden over de Vecht was een mooie afsluiter voordat ik rechtsaf de bekende wegen weer opdraaide naar huis. Eenmaal thuis zo'n 150 kilometer gefietst.
Dit smaakt naar meer.

Automatisch pont tussen Anevelde en Loozen over de Vecht