23 04 Quakenbrück

Uit gewoonte kijk ik naar de tijd op de combioven als ik er langs loop. Het is een waarde die ik normaal gesproken zie als ik op de knop druk om even bevroren broodjes te ontdooien. Na een ontbijt en vlug bakkie koffie pak ik de laatste dingen in de fietstas. Het achterlicht brandt niet zo fel als ik zou willen. Zeker in Duitsland wil ik een felle achterlamp. Bij het verwisselen van de batterijen breekt een veertje los. Dus heb ik de complete lamp maar geruild met mijn Gazelle. Daar had ik eerder naar moeten kijken van de week, besef ik me. 

Ik fiets van huis weg. De klok bij de aula laat zien dat bijna het eerste uur van de dag voorbij is. Het spettert bij Westerhaar. Na veelvuldig geloer op de radarbeelden toch de knoop doorgehakt. Ik wil al een tijdje weer eens een grote fietstocht maken, maar steeds komt het er niet van. Vorig jaar stond ik nog met twee keer een lekke band bij Kloosterhaar met dezelfde doel. Dus ik had wat goed te maken.

Nu kom ik de grens wèl over. Het betreft de dichtstbijzijnde vanaf mijn huis, zo'n 15 km verderop. Ik volg voor een groot gedeelte dezelfde route als naar Wietzendorf. Ik wist nog van de stoeprand in Wietmarschen die me 3 jaar geleden al een achterlamp heeft gekost, en fietste er nu op tijd omheen. 



De eerste serieuze kilometers in Duitsland begin ik sterren in de lucht te zien. Op de open stukken voel ik de Noordoostenwind in mijn snufferd waaien. Gelukkig bevat de route veel bosgebied. Ik heb expres geen muziek of radio bij me. Ik wil alle tijd benutten om al m’n gedachten op een rij te zetten. Thuis is er een kerkfusie aanstaande die nogal verwarring en zorgen brengt. De kortste doorgaande weg naar Lingen fiets ik uit mijn hoofd. Vele plaatsen schieten voorbij. In de velden ontwaar ik uilen die op zoek zijn naar muizen. Een kat die weg stuift. Gele kentekenplaten zie ik al een tijdje niet meer. In de verte zie ik de kerncentrale nog roken. Ik ben blij dat ze die aan het sluiten zijn. Een paar jaar geleden kregen we eens jodiumtabletten in huis, omdat deze centrale zo’n 60 km vandaan ligt, stel dat het nodig zou zijn. Misschien levert zo’n centrale wel goede brandstof, maar als er iets goed mis mee gaat lopen we allemaal als levende röntgenopnamen rond. 

Stukken klimmen, zonder fietspad. Willkommen in Deutschland.

De eerste schemering is geweest

 

 

Ik hou de eerste pauze in een bushok in Lingen. Ik wilde even uit de kille wind zitten die er woei. Gelukkig geen schreeuwende reclameborden hier. Een vage herinnering dat ik hier eens eerder heb gezeten. Dat zou goed kunnen, want ik ben hier vaker langs gereden. voorbij het station rotonde rechts, spoor over en ik zie Quakenbrück al op de gele borden aangegeven staan 59 km. De vorige keer was ik 17 jaar jong op een nieuwe Sparta, deze kant op midden in de zomer. Toen lette ik op km niet op zo de omgeving als ik nu inmiddels wel geleerd heb. Het is een lang stuk zonder afslaan.  Over 37 kilometer weet ik dat ik rechtsaf moet slaan bij een kanaal. Precies zoals het past bij de naam van een dorp die je passeert onderweg: Lengerich. Tot die tijd zag ik reeën in het veld. Ook vandaag heb ik de hele tijd vol bewondering liggen te kijken naar het verdwijnen van de sterren, de eerste schemering in de lucht. Zo rijk als Kreiz Emsland aan fietspaden is, ontbreekt het in Kreiz Osnabrückerland, terwijl ik zonder fietspad op het kleinste tandwielen een heuvel onder mijn wielen door laat gaan, zoeven de auto’s met 100 km per uur om me heen. Zouden ze hier nooit fietsen?  Herzlichen Willkommen in Deutschland.

Zonsopkomst in Berge. Zulke dorpjes moet je eigenlijk op de stoep fietsen, maar dat sla ik graag over. 

Ik ga met geweld heuvel af het dorp Berge door, terwijl de rode zon boven de horizon begint te schijnen. Met de kille oostenwind was ik blij dat ik goed vest bij me had. Inmiddels reed ik ook streek Artland. Deze staat bekend om de rijk gedecoreerde boerderijen. Eenmaal in Quakenbrück de boel goed bekeken met mooie vakwerkhuizen daar. De markt begon net op gang te komen om half 8 ‘s morgens. Ik heb 2 grote bananen gekocht, Energiebomben für Unterwegs noemde de verkoopster ze nog.

Quakenbrück, eigenlijk mocht ik hier niet langs zie ik nu pas...

Ze leveren wel vakwerk gezien de naam op de bus...

Stadhuis van Quakenbrück, op een van de stoeltjes heb ik gezeten.

Typische Artlandboederij

Water aanvullen bij een camping.

Even verderop pikte ik de Hase op, een lange meanderende rivier tussen Osnabrück en Meppen. Hele stukken kun je er op fietspaden naast fietsen. Ik baalde dat ik vergeten was in Quakenbrück water aan te vullen. Het was niet warm maar de zon scheen wel volop. De vest en jas lagen al vlug in de fietstas. Vlak voor Essen Oldenburg vond ik een camping om water aan te kunnen vullen. Er stond alleen maar Britse kampeermateriaal, maar er was geen mens te zien, misschien dat ze een wedstrijdje uitslapen deden met elkaar, diegene die het eerst uit zijn nest kwam moest Engels ontbijt maken voor de hele camping. Gelukkig was ik op tijd weer verdwenen om mee te hoeven doen.

 

Tussen de fietspaden langs de Hase veel boerenland weggetjes. Het viel me op dat er veel materiaal achtergelaten stond, tractoren met portieren open, grasmaaiers, maar verder geen mens heb gezien die ermee aan werk waren. Misschien dat er in de buurt een ufo is geland en wat mensen heeft meegenomen.

Ik hou van afwisseling op de fiets. Dus wat dat betreft heb ik een mooie tocht. Zo kon ik langs de rivier het dorp Löningen binnen rijden. En eruit via een kleine woonwijk zo het bos in. In het centrum van Herzlake heb ik een mooi plekje bij een grote kerk opgezocht. Omdat ik een kans zag weer water aan te vullen loop ik eens binnen. De meeste kerken in Duitsland zijn altijd open. Een Katholieke kerk, zo te zien aan het altaar en de kaarsen. Ik schrijf een stukje in het gastenboek wat er ligt. De mooie akoestiek laat me even zingen. Op zoek naar een toilet om mijn fles te vullen kom ik in een andere zaal met banken, preekstoel en orgel. Zouden ze hier 2 kerkstromingen diensten houden? Ik verheug me op de dag dat deze tussenmuur in Herzlake en andere muren die opgebouwd zijn door mensen, afgebroken zullen worden.

Ook hier fiets ik graag langs het water. wel jammer van die afrastering overal.

Ik kwam aan het klünen bij Haselünne, het centrum was één bouwput. Het kastje wist ook zo geen alternatief, en ik meende de juiste weg gevonden te hebben. Maar een brug lag eruit. Ik heb een spuughekel aan terugrijden, zeker weer de drukte in. Ik wilde een kapel bekijken bij Böckelte die ik op de kaart heb zien staan. Een weg en brug verder was me te druk zonder fietspad. Dan maar stukje langs de B213 om vervolgens de kapel in te ruilen voor Klosterholte. Ik heb de route terug over zoveel mogelijk witte wegen gepland. Maar toen volgde een wasbordweg met een lappendeken aan verschillende soorten asfalt. Ik werd bijna van fiets gelanceerd, doordat windkracht 4 in mijn rug richting Geeste blies. Alles is beter dan langs drukke doorgaande wegen. 

 

Klein stukje door het bos

Vlakbij Füchtenfeld, de mevrouw? heb ik maar niet op de foto gezet.

In Dalum lag de weg er ook compleet uit. Er kon nog geen fietser uit Vroomshoop langs. Gelukkig had ik een kaart bij me en was er vlug een alternatief gevonden. Even heb ik staan kijken bij een groot heidegebied. Verschillende vogels waren daar te zien. Voorbij Füchtenfeld in typisch Duitse abri de laatste stop. Ik was vlakbij Georgsdorf, waar ik onlangs eens in de winter ben geweest. Ook hier in de buurt nog werkende jaknikkers om olie uit de grond te halen. Bij het naastgelegen huis zag ik iemand lopen. Een figuur dat ik op afstand moeilijk kon onderscheiden of het een man of vrouw was. Aan het stemgeluid te horen toch een vrouw. Ik was weer in de buurt van de grens want ze sprak al bijna Nederlands.

 

De route was gepland om via Neukirchen langs doorgaande wegen naar de grens te gaan net zoals de heenweg. Aangezien Teasi one nog redelijk batterij had, was ik benieuwd wat de geadviseerde route zou zijn met dit apparaat.

Ik had verwacht dat hij wel een route zou pakken via Uelsen of Itterbeck, maar geheel verrassend wist dat ding me via rustige goede asfaltwegen naar de grens te leiden. Zo hoefde ik maar een kilometer of 13 dubbel te fietsen vandaag. De zonnebril had ik nog op, hoewel me opviel hoe bewolkt het inmiddels was geworden. Om vier uur 's middags draaide ik het pad thuis weer op. Totaal 250 mooie km gemaakt vandaag, waarvan 30 kilometer Nederland, en 220 in Duitsland.

Onbewaakt, ze bestaan nog. En hier mag je met 100 langs.